juni 25, 2019
van Caspar David Friedrich*
Met beide had hij afgesproken
als ervaren kapitein,
die oceanen had bevaren
bij mane-… zonneschijn,
nu zit hij uitgevaren
te wachten op wat komen zal.
Het ogenblik is aangebroken
voor een uitgespreid verhaal,
dat uitgaat boven zijn ervaring,
mysterieus van taal,
geen vragen naar verklaring,
het antwoord komt uit het heelal.
Het eerste maanlicht roept het spoken
van twee kleine schepen op,
die langzaam komen aangevaren,
geen climax nog in top,
wat brengt hen tot bedaren…
het scheepsvolk is nog niet aan wal.
Plots is het grootste opgedoken
uit het niets, ’t komt vlug vooruit;
terwijl de dames blijven staren,
maakt hij het windgeluid,
één rent met veel gebaren
weg, zijn verwachting is er al.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Opkomst van de maan boven zee’
juni 18, 2019
van Caspar David Friedrich*
Daar sta ik dan, wat mij hier bracht,
is het oneindig vergezicht
en niet de eindigheid van ’t landschap,
door heuvels aan het zicht ontnomen,
hier ben ik dan en wacht…
Met open handen… komt hij wel
die ik vandaag genodigd heb?
Het voor mij liggend landschap antwoordt
niet, toch verwacht ik nog zijn komen,
hij kan het in één tel.
De zon gaat onder… wel verwacht,
zoals hij altijd komt en gaat,
’t gaat zonder stralend te verwoorden
wat hem beweegt, maar in mijn dromen
spreekt hij slechts in de nacht.
’t Is niet de maan waarop ik wacht,
zijn licht is slechts een surrogaat
om ’t landschap flauwtjes te verlichten;
’k ben met mijn eindigheid gekomen
en wacht op hoger macht.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Vrouw voor de ondergaande zon’