april 9, 2019
van Kang Sung-nyol*
De conductrice zong het lied
van leef gelukkig op de grond
van noord naar zuid, dit is Korea,
vrees vooraf de vijand niet,
ons leger dendert naar het front.
Het leger deinde lachend mee
bij ’t spel van de accordeon,
die als een mitrailleur de vijand
ratelend beschoot als vee
dat ongetraind niet vluchten kon.
De stoomfluit klonk er bovenuit
als reeds het overwinningssein
van noord naar zuid, dit is Korea,
niemand die de opmars stuit,
zo dendert voort de oorlogstrein.
Een toegift wordt er nu gevraagd
vanwege haar verheven stem,
waardoor de vijand is verslagen,
’t klappen heeft haar uitgedaagd,
zij voelt zich als de trein… geen rem.
* Kang Sung-nyol
Schilderij ‘Encore’
april 2, 2019
van Arkadij Aleksandorvitsj Plastov*
Hij is dood, ging onder in vergoten bloed,
verdween voorgoed uit het gezicht,
nadat hij Rusland had verschroeid,
Siberië vanwege ijs gemeden,
waarin de onschuld streng bevroor,
maar nu ontdooit het land, het groene groeit.
Beide leven weer en vatten goede moed,
terwijl de zon met stralend licht
hen begeleidt door ’t groene land,
zij zijn vrijuit van stad naar stad gereden
en toeren op de motor door,
terwijl de zon barmhartig voor hen schijnt.
Tussen balken nodigt hen de koele bron,
het water druipt van hun gezicht,
ze zien de knipoog van de zon.
* Arkadij Aleksandorvitsj Plastov (1893-1972)
Schilderij ‘Het middaguur’H