september 10, 2019
van Edward Burne-Jones*
In ’t zwart was zij op weg gegaan,
van hier, de plaats ‘Hier is het niet’,
naar daar, de plaats ‘Hier moet je zijn’,
nog zonder zeker weten
van hoe kom ik er tenslotte aan.
Zij raakte in een struik verward
met stekels die men eerst niet ziet,
die wijzen naar de weg terug,
naar wat niet is vergeten…
plotsklaps leek de start veel minder zwart.
Gevleugeld kwamen zij toen aan,
de vogels als een aureool
en enkele op struik en steen,
de engel liet toen weten:
‘Laten wij nu samen verder gaan.’
’t Ging verder zoals was gezegd,
zij liet zich leiden als op school
het kind, zo moest de voortgang zijn
– je zult maar Pelgrim heten –
samen kwamen zij in ’t hart terecht.
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘Liefde leidt de pelgrim’
Schilderij ‘Het hart van de roos’
september 3, 2019
van Edward Burne-Jones*
Het godsbeeld zou ik kunnen zijn:
mijn baard als een twee-eenheid
van de schepper met zijn geest,
mijn ogen op het land gericht…
de aarde als domein.
Ik schilder uit mijn eigen aard
vandaan, wat tot de eenheid
leidt van schepper met zijn geest,
zo krijgt de schepping het gezicht
in zesvoud zonder baard.
De aarde glanst van licht tot mens,
van eenheid tot de veelheid
van wat nooit nog is geweest,
het roept de mensheid op tot plicht,
de vrijheid kent een grens.
Ik schilder daarom uiteraard
de mens in vol- en leegheid,
zoals altijd is geweest,
mijn ogen zijn op haar gericht,
godin, de kleuren waard.
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘Zelfportret’
Schilderij ‘Scheppingsdagen’