oktober 8, 2019
van Edward Burne-Jones*
Een naakte rots geeft vastigheid,
reikt hoger dan het vasteland,
is voor de mensheid een behoud,
zij klimt naarmate ’t water stijgt,
haar dank is aan de rots gewijd.
De naakte vrouw is als een bloem,
maar vastgeketend aan de rots
verwelkt zij, niemand die haar houdt
voor wat zij is geweest, er dreigt
uiteindelijk de harde doem.
Tenzij de ridder heeft de moed
geharnast voor haar in te staan,
omdat hij van de mensheid houdt
en van het lot een teken krijgt
dat hij een dubbel naakt ontmoet.
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘De rots van de vloek’
oktober 1, 2019
van Edward Burne-Jones*
De stenen waren sterk verweerd,
de halve boog was neergekomen,
het afgebeelde nog bewaard,
de doorgang riep hen op te dromen.
De snaren hielden zich doodstil,
omdat de burcht sprak over doden;
het onheil was hun niet bespaard,
de stad sprak over hongersnoden.
Zij hebben ook in nood verkeerd:
de witte broden in de weken
vóór hun toekomstige bestaan
verkruimelen, een brekend teken.
Toch overwon hun sterke wil
om niet voor tegenstand te wijken;
de rozen spraken hen zo aan:
‘De liefde wijkt ook niet voor lijken.’
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘Liefde tussen ruïnes’