mei 21, 2019
van Caspar David Friedrich*
De kloostercel, vier meter lang
en maar drie breed, was het verblijf
waarin hij vond zijn ziel en zaligheid,
hij diepte op en keek naar boven,
was voor de duivel niet meer bang…
wie kon hem van het heil beroven?
Hij schreed getrouw naar de kapel,
waarin zijn stem klonk in het koor,
niet luid vanwege onderdanigheid,
hij diepte op en keek naar boven,
het heil was sterker dan de hel,
dus kon hij God eentonig loven.
Naar buiten werd hem toegestaan
om lucht te scheppen op het strand;
in confrontatie met zijn nietigheid
keek hij van onderen naar boven,
de hemel toonde zon noch maan…
hij voelde ’t eigen vuur vlug doven.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘De monnik aan zee’
mei 14, 2019
van Odilon Redon*
Als gnoom bewoonde hij de aarde
met het lichaam vaak erin,
zijn geest wou liever zweven
tegen eigen zwaarte in
om grenzenloos te leven.
Toen liet hij hoofd en lichaam scheiden
met het oog op licht gewicht
om klimmend los te komen,
maar het tweede oog zat dicht,
wat hoort bij deze gnomen.
Dus richtte hij zich tot de hemel,
vroeg om ’t hoofd een aureool,
die als ballon kon stijgen,
zwevend werd hij het idool
van gnomen met nog lijven.
Geen grens zou hem nog tegenhouden,
als een aardse engel kon
hij niet meer zelf beslissen…
was hij gnoom of een ballon?
Hij hoorde plotsklaps sissen.
* Odilon Redon (1840-1916)
Schilderij ‘Een gnoom’