juni 4, 2019
van Caspar David Friedrich*
Het dak was hoger dan de bomen,
waarvan ’t gebladerte het loflied zong
voor Wie hen had geschapen;
’t klonk ook in de kloosterkerk
door menig monnikstong.
Zij hadden het bericht vernomen
van uitval, neergang , hier geen bid en werk
meer voor de Heer zijn schapen;
’t klonk voor monniksoren scherp,
’t bleef tot de dood hun kerk.
Wanhopig kraken nu de bomen
hun rouwgezang in ’t godverlaten oord,
terwijl de geesten slapen;
niemand bidt voor aan het werk…
de dood is aan het woord.
Toch zijn ze nu teruggekomen
met in hun oren nog het bladerlied…
geen blad om op te rapen;
wind en zeis zijn beide scherp,
maar ’t deert de monnik niet.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘De monnik is teruggekomen’
mei 28, 2019
van Caspar David Friedrich*
Zijn blik spreekt helder: ‘Dit ben ik,
geen ander, want ik ben geschapen
om zover het kan te overzien,
ik zwijg het liefst als ik er sta,
veel langer dan een ogenblik.’
Te zien van voren geeft geen pas,
het gaat niet om zijn open ogen,
maar om wat het ruime landschap biedt,
natuurlijk komt de verte na,
hoewel er groeit geen sprietje gras.
De verte stijgt juist boven ’t hoofd,
hij heeft de hoogte overwogen,
kon er met zijn ratio niet bij,
maar zijn gevoel spreekt hem wel aan:
‘Ik heb de harmonie beloofd.’
Het golvende van land en zee
is voor zijn open geest geschapen…
gaat dit ogenblik hem nu voorbij?
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Zelfportret’
Schilderij ‘Wandelaar boven de zee van Fog’