juni 18, 2019
van Caspar David Friedrich*
Daar sta ik dan, wat mij hier bracht,
is het oneindig vergezicht
en niet de eindigheid van ’t landschap,
door heuvels aan het zicht ontnomen,
hier ben ik dan en wacht…
Met open handen… komt hij wel
die ik vandaag genodigd heb?
Het voor mij liggend landschap antwoordt
niet, toch verwacht ik nog zijn komen,
hij kan het in één tel.
De zon gaat onder… wel verwacht,
zoals hij altijd komt en gaat,
’t gaat zonder stralend te verwoorden
wat hem beweegt, maar in mijn dromen
spreekt hij slechts in de nacht.
’t Is niet de maan waarop ik wacht,
zijn licht is slechts een surrogaat
om ’t landschap flauwtjes te verlichten;
’k ben met mijn eindigheid gekomen
en wacht op hoger macht.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Vrouw voor de ondergaande zon’
juni 11, 2019
van Caspar David Friedrich*
Hij weet van zon en maan al veel
en van de aarde des te meer,
van sterren en planeten,
ieder is van het heelal een deel…
hij wil meer diepgang weten.
De maan bevindt zich in ’t kwartier
dat naar de volheid streeft, van keer
op keer dezelfde keten,
dat is daar, ver weg, maar hoe het hier
is, wil hij ook graag weten.
De stenen spreken hem wel aan
met zwijgende massiviteit,
hij weet wel hoe zij ’t deden
die eronder liggen, ’t is een feit
van inzicht in ’t verleden.
De maan bewaart nog het geheim
van leven in de eeuwigheid
waar geesten ook van weten…
hoe hij ook van diep- naar hooggang pleit,
die weg is niet te meten.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Een wandeling bij schemering’