februari 25, 2020
van Vincent van Gogh*
Als plek kon het niet beter:
’t water bleef al stromend schoon
en was goed te bereiken,
bovendien kon men elkaar
de vuile was aanreiken.
Het nieuws werd er niet beter
op, het ging van mond tot mond
dat Jean Marie verlaten
had, geen praatjes, het was waar,
ze had niets in de gaten.
De was liet het lang golven,
want de kleren moesten schoon,
hun eigen in ’t bijzonder;
van Marie was nog niets klaar,
zij wachtte op een wonder.
’t Geluid van paard-en-wagen
met haar Jean hoog op zijn troon
riep op een stroom aan vragen.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘De brug van Langlois’
februari 18, 2020
van Vincent van Gogh*
Ik was ontdaan door het bericht
dat Mauve is gestorven,
mijn oude meester in de kunst,
waaraan ik veel te danken heb,
hij blijft voor mij in zicht.
Wie dood is, rekent men niet aan
de woorden die gesproken
zijn, ’t ging niet over ware kunst:
mijn aard was met venijn behept,
hij is toen doorgegaan.
Ik ben mijn eigen weg gegaan,
omzoomd door lichte tinten,
in tegenspraak met het bericht
dat ik onlangs gekregen heb,
zijn dood trek ik me aan.
Wie haalt uit het venijn zijn gram?
Ik moet er niet aan denken,
dus geef ik Mauve het gezicht
van bloei, wat nu weer vriendschap schept,
mijn ‘In memoriam’.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Herinnering aan Mauve’