Yn ûnstjoer

fan Albrecht Dürer*

Doe’t it sechde segel iepenbriek,
begûn de ierde fûl te skodzjen,
waard de sinne swart as roet,
de moanne kriich de kleur fan ’t bloed,
de stjerren foelen op ’e ierde
lykas figen troch de hurde wyn
telâne komme yn it slyk,
de himel waard foargoed oprôle,
berch en eilân kamen fan it plak
en fûnen fierderop ûntwyk;
neat hiene keningen te bieden,
de riken sochten ûnderdak
yn hoalen en yn keale grotten,
alle pommeranten âlen:
‘Berch en rots, fal op ús del,
jou ús in skûlplak foar de grime
fan de Heare God en fan it Laam,
wa hâldt it op ’e fuotten?

* Albrecht Dürer (1471-1528)
Yllustraasje ‘It sechde segel’