Utspraak fan in bloeiende frou

fan James Tissot*

It is no oeral al bekend,
op strjitte moast ik it wol sizze,
want hy fielde ’t oan syn kleed,
dat ik mar justjes rekke hie,
fansels wie hy der wol oan wend:
om fan syn wurden neat te missen,
stjitten minsken him geregeld oan
en siken pakten him wol beet,
mar sa bin ik no ienkear net,
al floeide ’k jierrenlang al bloed,
it lichem hold him dus net oan de wet
dêr’t myn geast mei krêft nei stribbe,
mar dat hâldt ek ienkear op;
sa gie ik mei myn lêste moed
de strjitte op foar ’t nije libben,
want sa seach ik der tsjinoan:
myn geast soe op ’e nij wer floeie
nei in teken foar it lichem: stop!
En dat is bard, mar boppedat
sei Jezus dat myn leauwe wie ’t behâld,
myn geast en lichem mochten bloeie.

* James Tissot (1836-1902)
Skilderij ‘De frou dy’t bloed floeide’