Spyt fan in soldaat

fan Edouard Manet*

It hie net wêze moatten,
mar ik liet my mei myn maten gean,
sa is ’t no ienkear mei soldaten,
desertearje is itselde as ferrie,
men moat der mei elkoar foar stean,
sa spylje wy it spultsje kaarten.

It wie in spul, sa boarten
wy as bern: in kening en syn folk,
in tûkekroan kaam op syn holle…
wêrom koe it mei in krimineel dan net?
Myn maten woene ’t mei in dolk,
mar mei in stôk soe’t ek wol wolle.

Ik tocht earst oan in septer,
want hy kriich in keningsmantel oan,
in stikelkroan kaam op syn holle,
mar de stôk, idee fan my, wie om te slaan…
ik die wol mei oan ’t earbetoan,
it spul, mar ’t oare wie tefolle.

It hie net wêze moatten,
swijend stie hy yn de keningsklean,
wylst wy as wrede berntsjes boarten…
desertearje hie ik moatten, nêst him stean.

* Edouard Manet (1832-1883)
Skilderij ‘Jezus bespot troch soldaten’