Op it lûd fan de rammehoarn

fan ûnbekend*
Jesaja

Mei in fûle eastewyn
is Israel ferjage,
dêrmei wurdt de skuld útsoend
en hat it foar it folk wer dage.

Alterstiennen stoarte yn,
de wijpeal kin ’t ferjitte
om oerein te bliuwen, sjoch…
de stêd wurdt iensum achterlitten.

As in wyldernis, sa wurdt
it wenstee, dêr’t no keallen
weidzje, twychjes reitsje keal,
de frou hat toarre tûken helle…

… om te stekken yn de brân
sa’t brâne lit de Heare
stêden fan in heidensk folk,
dit lot sil Israel net deare.

Lit de rammehoarn yn ’t lân
foargoed it heil wer klinke:
‘Kom werom, myn eigen folk,
en lit Jeruzalem wer blinke.’

* Foto ‘Rammehoarn’