Hy liet him net as ingel kenne,
mar foar Tobias wie hy it wol,
syn reis rûn streekrjocht nei de hichte,
troch de brulloft like ’t libben fol,
dochs soe it noch oan hichte winne.

Syn skoanheit woe, it pear soe bliuwe,
Tobias siet oer syn âlden yn,
it ôfskie moast der dus fan komme,
’t waard in oere sûnder sinneskyn…
de seine koe de wolk ferdriuwe.

* Andrea Vaccaro (1604-1670)
Skilderij ‘De seine fan heit Ragûel foar Sara’