In minske as Noömy
dy’t leaflik yn it libben stie
en mem fan flinke soannen wie,
sy folge Elimêlek,
om’t Moab bôle hie.

Behalve eigen bôle
briek Moab ek it memmehert,
de dea hat mei har neisten ret:
de man en beide soannen
belibben ’t Breahûs net.

Noömy gie as Mara
mei Ruth werom nei Betlehem,
de brutsen frou wie net mear mem,
sy klage oer har libben
en joech de skuld oan Him.

Jah-weh, syn namme brutsen,
seach nei de earme widdo om
troch Ruth har tsjinjend sizzen: ‘Kom,
lit my de ieren sykje,
dan wurdt it libben rom.’

Op ’t fjild fan lânhear Boäz
die Ruth oprjocht har leafdedie,
de ieren struiden doe it sie
foar ’t libben yn de mande
dat sin en takomst hie.

Noömy waard gau beppe
fan Obed, leaflik it tafriel,
har brutsen libben wie wer hiel,
de wei gie troch nei Jezus,
dy’t dielde fan syn miel.

Noch altyd brekke libbens,
mar is de minsketiid oanein,
dan wurdt ien namme sjongend sein:
Jahweh hat op ‘e ierde
syn hiele folheid lein.

* Frânske Skoalle (13e ieu)
Yllustraasjes út it libben fan Noömy en Ruth