Hy boude wer de alters op
de hichten foar it stjerreleger,
bûgde dêr foar elke wijde peal;
syn soannen brocht er fan de top
de delling yn, it fjoer die ’t wurk net heal.

Sa gie it nei de hichte ta
dy’t foar Manasse waard ta lichte,
want yn Babel kaam er yn de sel;
hy moast it wer fan bûgen ha,
lei no de holle foar de Iene del.

Manasse hie ’t mei bylden hân
en mocht wer Juda’s kening wurde,
dy’t ferneatige elk ôfgodsbyld;
heit Hizkia’s foarbyld hold doe stân,
gjin bern hat letter noch de flammen field.

Yllustraasje ‘Smeekbea fan Manasse’