Liuw yn de wyldernis

fan ûnbekend*
Jeremia

Juda hat myn erfdiel west,
Ik hold fan ’t folk, myn allerleafste
ha ’k yn hannen fan de fijân jûn,
ek dêrfan bliuwt neat oer, gjin rest.

As in liuw gie ’t folk te kear,
it liet syn tosken sjen en grânze
tsjin syn Hear, as hie Ik him neat jûn,
dus bin Ik mei dit folk wol klear.

Better is syn fijân net,
dy hat it lân ferrinnewearre,
foar myn folk waard it in wyldernis,
troch rôvers is it lân beset.

Siedde waard noch wol it weet;
hoewol’t it folk him út ’e liken
skrept hat, kamen amper stâlen op,
myn grime soarge foar dit leed.

Skuorre sil ik út syn grûn
de fijân, mar myn eigen erfdiel
helje Ik út har fermidden wei,
want mei myn folk bliuw ik ferbûn.

Foto ‘Wyldernis’