detail

Kadisj, hillich hûs, yn de woestyn,
safier wie ’t folk al kommen,
mar dochs, de smoar siet der wol yn,
de wettersekken leech, ’t waard brommen:

‘Wiene wy mar smoard foar ’t antlit fan
de Iene, as ús bruorren,
want is de ûndergong it plan,
dan hat ús lijen te lang duorre.’

Mozes en Aäron foelen op
it antlit foar de Iene,
dy’t heard hie nei de rûge rop,
sa’t droege mûlen gauris diene.

‘Nim de stêf mei nei de rots en praat,
dan lit Ik wetter streame,
by ’t ûndergean hat nimmen baat,
lit ús it by de namme neame.’

Kadisj, hillich hûs, hat wetter jûn
troch stêfslach, net mei praten,
de rûgens hie ’t fan Mozes wûn,
it folk en hy as lilke maten.

detail

* Sebastiano Ricci (1659-1734)
Skilderij ‘Mozes lit wetter streame yn de woestyn’