Profeet bin ik, mar moedeleas,
in leech gefoel fan nei de plôk
as beam of strúk gjin frucht mear hat;
de kiel waard my fan ’t praten heas,
mar gjin beweging, mei gjin stôk.

Bewege mei de fuotten wol,
se sitte achter oaren oan;
en mei de hannen foar smoarch jild,
se ha de mûle derfan fol
en blaze fan har hege troan.

Fertrouwe kinst gjin minske mear,
gjin buorman, sels gjin bêste maat,
de soan ferachtet djip syn heit,
tsjin mem spant slim de dochter gear,
yn ’t eigen hûs bloeit op de haat.

Profeet bin ik, net sûnder moed,
mei hease kiel brocht ik it wurd
dat fan de Iene tsjûge hat;
Hy hellet my wol út ‘e noed,
syn namme wurdt yn ’t lân wer grut.

* James Tissot (1836-1902)
Yllustraasje ‘Profeet Micha’