It lêste

fan ûnbekend*
Daniël

Ik, Daniël, kaam oan de ein
fan alle wurden, alle tekens,
seach twa tsjûgen stean,
elk oan in kant fan de rivier
en boppe ’t wetter wie in man
yn klean fan suver linnen,
mei syn beide hannen heech
spriek hy wurden dy’t foar wier
de tiid trochgeane oant de ein ta:
earst komt noch de lange tiid
fan dat grouwélich alter
mei it offer fan ‘t ûnreine dier,
mar do giest fierder, Daniël,
folhâldend oant de ein ta,
dan jousto dy del en krijst
wat foar dy weilein is,
myn wurden binne wier.

* Yllustraasje ‘Daniël yn ôfwachting’