In massa bern

fan ûnbekend*

As Sion klaget oer myn dwaan
en litten, al soe Ik myn folk
ferlitten ha, it neat mear jaan;
as soe in mem har bern ferjitte,
gjin begrutsjen ha mei him,
Ik sil Sion nea ferjitte.

In púnfal is de stêd, it gea
ferlitten, mar sjedêr de bou
en yn it lege gea komt ea
wer folk, tefolle om te sitten
by elkoar, safolle bern
dat wêr moat men harren litte?

Ofnommen wiene dy de bern,
mar soannen bringe har werom
en dochters litte har dy sjen,
gjin kening sil de bern ferstjitte,
as in pleechheit stiet hy nêst
dy, hy wol syn soarch sjen litte.

Foarstinnen sille ’t boarst har jaan
en bûge foar dy oant de grûn,
it is mei sizzen net te dwaan,
do silst troch dieden altyd witte
dat Ik bin foargoed de Hear…
hoe soe Ik myn folk ferlitte?

* Foto ‘Bern’