Ynienen wie de loft belutsen,
wjerljocht flitste by de wolken lâns,
God sels spriek yn de tongerklappen,
dat Job rekke út balâns,
waard ûnder ’t Wurd bedutsen:

‘Wiesto al by de earste dagen
doe’t de ierde kriich in geef gesicht
nei ’t lizzen fan de fûneminten?
’t Skeppingswurd as in gedicht,
’t wie goed, hat doe ien klage?

Witsto de gong fan alle dieren,
wylde ezel, berchgeit en it hart,
sy drave oer har eigen paden,
witte Wa’t har skepen hat,
sterk binne noch de spieren.

It nylhoars, kenst syn dwaan en litten?
Dik fan hûd en spand de stikken bil,
it masterstik fan hiel de skepping;
dan swimt dêr de krokodil,
in bist fan mânske mjitte.’

Doe wie Job stil,
soe hy de wierheid witte?

* William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘God sprekt’