Dan falt de stilte en de maten
sitte swijend om de sike freon,
omdat dy treast betsjutting hat;
Jobs maten binne sa net bleaun,
’t rûn út op folop praten.

Elifaz kaam earst oan ’t wurd,
de wurden streamden út ‘e mûle:
‘Wa’t lijt, stiet by de Hear foar skut,
is skuldich, falt grif yn de kûle.’

Bildad naam it foar God op:
‘De rjochter sil mei ’t rjocht net knoeie,
wat bard is, sjoch dat as in strop,
mar nei de skuld sil ’t libben bloeie.’

Sofar pakte Job by ’t hert:
‘It hert op oarder, dus bekeare,
de lijer hat der dan mei ret,
in nije dei komt fan de Heare.’

Job koe net oars as ek mar prate,
swijend sitte wie der net mear by
om’t freonskip sa gjin wearde hie;
gjin dei waard troch syn antwurd nij,
soe ’t wjerwurd by syn freonen bate?

* William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘Job en syn pratende freonen’