Fan dream nei nachtmerje

fan ûnbekend*

Ik sliepte, mar myn hert wie wekker,
hearde ’t klopjen op ’e doar
en doe in stim: ‘Doch iepen, doke!’
Koerend joech ik him gehoar.

‘Myn lokken binne fol mei drippen,
wiet myn wangen fan de nacht,
ik stean te wachtsjen, doch no iepen,
slaan dochs op myn roppen acht!’

Hoe moast it no, de klean oandwaan?
Waarden wer myn fuotten smoarch?
Lei ik noch wol op bêd te sliepen?
Wie fan ’t bêd myn grutste soarch?

Myn leafste stiek syn hân troch ’t lûkje,
dêrtroch rekke ik oerstjoer,
myn fingers dripten fan de mirre,
’k bûgde nei de doar foaroer.

Foar him die ik de doar rap iepen,
mar myn leafste wie der net,
ik rôp him, mar hy joech gjin antwurd,
’k socht him, mar it wie al let.

Dus trof ik yn de stêd de wachters,
tasichthâlders yn de nacht,
sy stiene rûnom my en sloegen…
wat koe ’k dwaan tsjin wachters macht?

* Yllustraasje ‘Wachters’