Drûchte

fan ûnbekend*
Jeremia

Hiel Juda leit der treurich hinne
en syn stêden kwine wei,
se lizze yn de rouwe oer it lân,
dêr’t de sinne boppe brânt,
de needrop klinkt,
de dieren stimme mei.

It tsjinstfolk wurdt troch pommeranten
stjoerd om wetter, mar it komt
mei lege krûken yn de stêd werom;
elkenien is dermei oan,
de needrop klinkt,
it folk fielt him ferdomd.

De grûn hat lang gjin wetter krigen,
leit troch drûchte as ferslein
derhinne, sûnder opbringst foar de boer,
dy’t gjin weet hat wat te dwaan,
syn needrop klinkt,
want wannear komt wer rein?

De reeën kealje yn it iepen
fjild, allinnich bliuwt it keal,
dat omkomt sûnder molke fan de mem;
wylde ezels ha gjin lucht
om need te roppen,
want it fjild is keal.

‘Jo binne dochs yn ús fermidden,
Hear,’ sa klinkt de rop fan ’t folk,
‘ús bidden bart út wanhoop mei in sucht.’

Foto ‘Ree’