De ferwûndering fan Jakobus

fan ûnbekend*

Wy wiene mei ús trijen,
seagen op ’e berch ek trije stean,
’t wie frjemd, ik kin der noch net by,
it wiene Jezus, Mozes en Elia
yn ljochtsjend wite klean;
myn broer Jehannes frege my:
‘Wêr giet dit eins op ta?’
Ik koe it ek net helder krije.

Wy sieten earst te slomjen,
Jezus lei op knibbels yn gebed
lykas er op ’e berch wol faker die,
gjinien wist doe fan Mozes en Elia,
’t wie ûndertusken let
genôch foar noch in goede rie,
wy moasten iten ha,
dat soe grif ek ús geast ferromje.

Ik koe it amper leauwe,
want ynienen like ’t ljochtskyndei
en Jezus wie yn drok petear,
no wit ik it, mei Mozes en Elia,
’t wie Petrus dy’t wat sei
oer tinten bouwe en soks mear,
mar Jezus woe ’t net ha…
doe seach ik dat der wolken dreauwen.

* Ikoan ‘De ferhearliking op ’e berch’