Rûnom hearde hy de lûden
fan ’t Filistynske folk mei feestlik moed,
it fielde foar himsels net goed,
’t gefoel dat geasten woeden.

Nei de timpel waard er helle,
jûchhei en laitsjen foelen op him del,
dit wie noch slimmer as syn sel,
dêr koed er stappen telle.

‘Lit my,’ sei er tsjin de jonge,
‘de pylders fiele, want dan ha ik rêst.’
Sa kriich er wer syn âld hâldfêst,
wylst trijetûzen songen.

‘Jou my,’ bea er oan de Iene,
‘myn krêften foar de bline wraak werom.’
Doe treau er beide pylders om,
dêrmei de Filistinen.

* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘Simsons dea’