Se komme op syn stamkamp ta,
de trije yn in blauwe dracht,
wat no, hy hie se net ferwachte,
op knibbels slacht er op har sizzen acht,
sy bliuwe oant se ’t miel en ’t wurd hân ha.

Hy hat it heard, no komt it út,
de berte fan in eigen soan,
as man en frou al lang op wachte,
mar Sara laket op in spotske toan
har langstme fuort: myn jonkje, hjir, in tút.

* In yllustraasje út ‘Les Petites Heures’,
dêr’t Jean, hartoch fan Berry
de opdracht ta joech.