Beevjend ite

fan ûnbekend*
Ezechiël

It lân fan molke en fan huning,
fan fjilden mei giel weagjend nôt,
bewenne troch in tankber folk,
dat de Hear dêrfoar fereare…
mar no binne geast en lichem kâld.

It lân is hielendal feroare,
as teken ytsto beevjend brea,
it wetter drinkst wylst sitst yn noed,
want de Hear wurdt net fereare,
dat de honger swalket oer it gea.

As minskesoan hast dit te sizzen:
it folk yt brea mei noed en soarch,
drinkt wetter wylst it dêrfan griist,
want it lân leit der ferlitten
by, foar ’t folk is dan de Hear gjin boarch.

Yllustraasje ‘Bôle foar Ezechiël’