januari 27, 2021
fan ûnbekend*
Ik sliepte, mar myn hert wie wekker,
hearde ’t klopjen op ’e doar
en doe in stim: ‘Doch iepen, doke!’
Koerend joech ik him gehoar.
‘Myn lokken binne fol mei drippen,
wiet myn wangen fan de nacht,
ik stean te wachtsjen, doch no iepen,
slaan dochs op myn roppen acht!’
Hoe moast it no, de klean oandwaan?
Waarden wer myn fuotten smoarch?
Lei ik noch wol op bêd te sliepen?
Wie fan ’t bêd myn grutste soarch?
Myn leafste stiek syn hân troch ’t lûkje,
dêrtroch rekke ik oerstjoer,
myn fingers dripten fan de mirre,
’k bûgde nei de doar foaroer.
Foar him die ik de doar rap iepen,
mar myn leafste wie der net,
ik rôp him, mar hy joech gjin antwurd,
’k socht him, mar it wie al let.
Dus trof ik yn de stêd de wachters,
tasichthâlders yn de nacht,
sy stiene rûnom my en sloegen…
wat koe ’k dwaan tsjin wachters macht?
* Yllustraasje ‘Wachters’
januari 26, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Zijn hond gebruikt hij voor ’t genot,
verbeeldend wat hij graag zou willen:
vliegensvlug zijn wegen gaan,
terwijl voor hem de tijd blijft staan,
zo waant hij zich een aardse god.
Maar Allah blijft het Eén en Al,
die hij beslist gehoorzaam nadert,
zich diep buigend voor zijn wil;
door ’t heilig woord wordt ieder stil,
waarna het voor hem wezen zal.
De waterpijp is gauw gevuld,
verbeeldend kan hij dan genieten
van wat voortkomt uit zijn geest,
zoals het vroeger is geweest,
hij is met ’t één en al vervuld.
Zijn hond deelt mee in het genot,
hij zou voor ’t dier niets anders willen
dan voor godshond door te gaan.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Arnaut en zijn hond’