januari 4, 2022
van Edward Moran*
Het moest er wel van komen,
al was het één keer in ’t bestaan,
het kwam terug in hun verhalen:
vanzelfsprekend zouden ze weer gaan.
Het was plotsklaps gekomen,
voordien was er niets aan de hand,
wie zou om windkracht zeven malen?
Geen probleem, rap naar de overkant.
Het zicht werd hun ontnomen
toen plotseling de lucht betrok;
was nog de overkant te halen
met figuurlijk knopen voor het blok?
De boot werd ruw genomen
door storm en golven, maar zij niet,
want wie zou ’t avontuur verhalen
als op zee het trio ’t leven liet?
Het is ervan gekomen:
het zeemansleven in de kroeg,
de storm die opstak vele malen
met voortdurend zeeën voor de boeg.
* Edward Moran (1829-1901)
Schilderij ‘Een storm doorstaan’
januari 3, 2022
It barde yn de iere moarn
doe’t noch gjin sterveling op paad wie
om’t de dream him wat te sizzen hie,
in oar byld as de lege dyk,
toaniel mei grut fertoan
fan trije reeën dy’t it ryk
betider noch allinnich hiene
foar in wedstriid wa’t it earst
de fiere finish oer wie,
lizzend by de hikkedaam;
doe barde dat ik kaam
en tagelyk in iere fytser
dy’t in dream hie oer it diereryk,
in racebaan as by minsken
op it asfalt fan de Grienedyk;
de wedstriid wie lykwols foarby,
de reeën seagen ’t harren oan
en tagelyk ek ús fertoan
fan hoe’t it mooglik wie
dat werklikheid en dream
wiene oaninoar gelyk.
