juli 5, 2022
van Mihály Zichy
Nadat hun zeilschip slagzij
had gemaakt, verkeerden zij in nood,
hun redding kwam plotsklaps langszij,
dat was de levensboot.
Plaats was er voor de meesten:
van de jongste tot de ouderdom,
een doorsnee van de maatschappij,
van rechte rug tot krom.
De steun was voor de krommen,
voor een baby met zijn handjes hoog,
een zieke die geen woord meer zei…
wie had er toen nog oog…
… voor wie erbuiten vielen,
drenkelingen in de woeste zee,
het uitschot van de maatschappij?
Men zweeg, er klonk geen nee.
De priester sprak de woorden
uit met het accent op Christus’ kruis;
de kans op redding dreef voorbij,
de boot gaf aan… niet thuis.
* Michály Zichy (1827-1906)
Schilderij ‘Levensboot’
juli 4, 2022
Lit him mar dreame oer potinsje,
want dat is de werklikheid,
syn krêft leit yn wat hinget,
dy’t er trochjout oan it neiteam,
dat is de konsekwinsje.
Gjin keunst, want dêrfoar is er berne,
’t giet him hiel natuerlik ôf,
mei nocht docht hy syn sprongen;
is it klear, dan dreamt er fierder
oer wat net hoecht te wennen.
Syn hoarnen binne om te blinken,
yndruk meitsje op ’t geslacht
dat skruten by him opsjocht;
soargen hat er net oer ’t neiteam,
dat krijt by har wol drinken.