november 14, 2024
fan Rembrandt*
Gjin minske is de oare,
bliuwt yn wêzen oan himsels gelyk,
al litte eagen sjen wat
omgiet yn syn inerlik,
dochs is hy net feroare
fan identiteit, hy sjocht
de wrâld oan as in iepen boek;
út it skaad wei nei it ljocht
rint hy dy yn de mjitte
om te bringen op it doek,
sa’t hy gjin ljocht sjocht sûnder
skaad, gjin dei is sûnder nacht
as teken fan ellinde
dy’t benearet wa’t der each
foar hat, dan lûkt in skaad
oer it gesicht, in fronseljende
eachopslach, ek nei syn aard
as him de wrâld net sinniget
en hy it net mear sitten sjocht,
dan streket er foar wûnder
út himsels wei skaad en ljocht.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Selsportret’
Ets ‘Selsportret, fronseljend’
november 12, 2024
van William Holman Hunt*
Met zijn poten zakt hij in
het water van de Dode Zee,
te zout om van te drinken,
uit de diepte staart de dood
hem aan, wat heeft het staan nog zin?
Ligt het aan zijn eigen schuld
of aan die van het hele volk
dat hij zo laag moest zinken?
Bloed is bloed, de kleur is rood…
of is zijn staan in mist gehuld?
Of het wel zo zit, hij weet
het niet, het is de Dode Zee
waar hij niet in verdrinken
kan, al was hij ook van lood…
’t zou hem verlossen van zijn leed.
Hij is losgelaten, gaan
en staan kan hij naar eigen wil…
wie zou hem nog verminken?
Maar alleen is hij al dood,
geen zin heeft het te blijven staan.
* William Holman Hunt (1827-1910)
Schilderij ‘De zondebok’