admin

september 24, 2016

Manlju op ien ein

Bibelbylden

fan anonym*

It binne manlju op ien ein
mei bloed sa tin as sûpe,
daliks nei ’t it lêste sein
is, sil it nei de fûsten krûpe.

Egyptners ha it tafersjoch
op slaven, neat te sizzen,
hannen binne net omdoch,
Hebreeërs sille ûnder lizze.

’t Hebrieuske jonkje oan it hôf
is man mei fûsten wurden,
hâldt him foar de gjalp net dôf,
syn jeiend hert is al ferhurde.

Hy grypt in stôk en slacht dan ta,
’t lyk mei gjin sprekken lije,
sân deroer, gjin wurd, no sa…
sil hy syn eigen folk befrije?

It binne manlju op ien ein,
Hebreeërs dy’t no fjochtsje,
daliks nei’t de iene slein
hat, sil de oar oer Mozes rjochtsje.

Egyptners ha it tafersjoch,
de macht, hy leit dus ûnder,
fuotten binne net omdoch,
in moardner-flechtling kin net sûnder.

* In part fan it mozayk yn de San Marko
te Fenetië

september 24, 2016

Skûtsjesilen

Ut it skûtsje-argyf 1970

Wat tichterby wat better sicht
op hoe’t de skippers stride,
mar it wetter rekket ticht
mei boatsjes, eigen en ek hierde.

De skipper skelt syn strôte heas:
‘Dêrwei, ferdomme, kloaten!’
Mar de kloaten rôlje kreas
krekt tusken boei en ‘bolle boaten’.

‘Se fine my miskien in seur,’
sei Dicky* fan de Panne,
‘sjitte mei in mitrailleur
kin ’t folk net fan de mar ôf banne.’

Doe kaam er op it farferbod
foar alle wedstriidmarren,
skippers soene dan as god
sa from de lege rûte farre.

Gjin kloaten mear op ’t skûtsjefjild,
mar wol de reade bollen,
om’t tenei de regel jildt:
derachter, dat gjin deaden falle.

* Dicky van der Werf