Posted by admin

De float lei sylleas op De Lemmer
mei de flagge yn de mêst healstok;
se seagen nochris om, de mannen
yn de bus nei Starum, sûnder nok
omheech en ’t roer út hannen.

Se sieten skoatleas yn de tsjerke,
hiene ’t touwurk net yn eigen hân,
mar waarden meisleept troch de wurden
fan it wetter nei ’t beloofde lân,
in oarde sûnder swurden.

Se rûnen skraalwyns nei de finish
sûnder aspiraasje nei de priis
fan blommen op ‘e houten skûte
fan de skipper, solidêr en wiis,
mar moarn… har eigen rûte!

Yn Starum fochten wyn en weagen
op ‘en fûlsten om de helderol,
mar ’t koe feroarje:
al stie de see ek noch sa hol,
de dea hat ek in gokje weage.

Yn kloften wie it folk der kommen
om de fûle striid op see te sjen,
mar ’t koe feroarje:
al klom de spanning foar de fan,
de dea hat wyn en weach ferstomme.

It folk fan Klaas* focht om te winnen,
prachtich lei syn skûtsje op it roer,
mar ’t koe feroarje:
hoe skerp er nei de finish foer,
de dea hat fan him winne kinnen.

Syn hertslach gie foar wyn en weagen,
’t hiele libben sloech op fûle striid,
mar ’t koe feroarje:
hoe oft it kloppe, ’t wie syn tiid,
de dea hat him fan ’t dek ôf reage.

* Klaas van der Meulen