Posted by admin

De hûn wie by de jacht de bêste maat
en snúfde oer it swinespoar,
al wie dat troch de tiid ferware,
it jeien lei yn ’t dier syn aard,
dêr wied er foar.

Oars as it swyn, de dei troch ûnderweis,
hy wrotte gnoarjend yn de grûn
om foar de lagen spek te fretten,
gjin weet fan: ’t is myn lêste reis,
dêr wie de hûn.

De achterpoaten heech, de kop omleech,
ferwurden ta in hompe fleis,
de slachter hie it oer in fette,
al wie it spek ek noch sa dreech,
op wie ’t dy deis.

* Paul, Herman en Johan van Limburg
(14^e/15^e ieu)
Skilderij ‘Wylde-swinejacht’

** Skilderij ‘De slachterij: bargefleis’
(14^e ieu)

Sint Joaris steunt him dy’t noch libbet,
dat is Hindrik Willemssoan,
de oare ridders binne al ferstoarn,
sa giet it wa’t nei eare stribbet.

Dit binne Montfoorts fromme hearen
yn it leger fan de greef
fan Hollân, Willem, yn de striid op dreef,
hy soe de Friezen moares leare.

Mei tsien kear tûzen sterke striders
foer er oer de Sudersee
nei Starum, mannich Fries stie dêr al ree,
elk foar himsels, want sûnder lieders.

Greef Willem rûn rjocht yn in leage,
foel en fielde ’t flymjend swurd,
de Friezen fierden doe it heechste wurd
en ha de rest de see op reage.

Sint Joaris steunt de fjirde, trije
ridders binne op har bea
net mear by Starum, mar yn ’t himelgea
op foarspraak fan Leaffrou Marije.

* Oantinktafel fan de Hearen fan Montfoort (sirka 1380)

* Johannes Hinderikus Egenberger (1822-1897)
Yllustraasje ‘Greef Willem IV fan Hollân sneuvelet by Warns’