Posted by admin

In stip fertelt fan ’t reade
dat ferfloeit, ferblikt yn ’t ljocht
fan dagen sinne, deade
hazze dy’t der net om socht.

En blauwe skoech, ferskûle
yn de reiden, sûnder foet
en ek gjin iepen mûle
dy’t fertelt fan goed of noed.

En efkes fierder by it krús
fan wetters klinkt de toan
fan achtergrûnmuzyk, de rûs
‘hoe komme wy hjirwei, wer thús…’
De motor draaide ’t skip yn ’t slyk,
in fêst patroan.

De iere moarn biedt noch wat oars:
de krusers jouwe oan
de rêst, it sliepen as in roas,
in snoarkjend blazen troch de noas,
in langer lizzend keninkryk
as fêst patroan.