Posted by admin

Tusken gatten yn de klean
sjocht men it winterwetter klear
dêr’t miuwewyt bedûkt no
noch de griene grûn nei mear
troch iepen winter bean.

Tusken ôffalblêd en baan
dêr’t wyn de swarte twirren leit,
bliuwt lang it swurk noch hingjen
dat swiersettich ’t libben klaait,
want iis is mar in waan.

Meie wite leeljes tsjûgje
fan in mem fan fjouwer bern
dy’t sels net stimme koene,
inkeld harren holle bûgje
om yn ’t moarmer mem te sjen.

Se fiere no har eigen libben,
blanke leeljes yn de knop,
gjin oare kar as sels te bloeien;
yn mem har geast de ribben
fan de stien mei ’t klaverblêd derop.