Posted by admin

De terp hat it fernommen:
wûnen djipper as in blier,
de âlde lea gie withoefier,
ferstruid oer gers en blommen
as it middel foar de tier.

Gjin skeppe sil mear smite
as it lân feroarje moat,
de fiem is hjoed de dei te koart,
it blêd wol net mear bite
om’t it lang gjin breedte hat.

Mei fingers oan de knoppen
lûkt de earm de bak deryn,
ferskept yn ien kear meters klyn,
it ûnderste komt boppe
en it droegjen docht de wyn.

Mar sels de barfrou nimt it net
om op ‘e kruk omheech te reitsjen,
úttild boppe ’t brûzjend elemint,
yn stilte ’t libben oer te eidzjen,
inkeld ien, apart no set,
dêr’t sy gjin priis mei wint.

It brûzjend wetter wurdt dan swier
as sân, dat driuwt der samar hinne,
stilsteand, inkeld sân en sûgjend djip,
te djip sels foar de keninginne
en de barfrou, oan it bier,