Posted by admin

De SKS giet oer de grins,
want seildoek is net mear te krijen
sa’t it west hat, neffens skippers winsk,
mei holle tugen is it lijen.

Yn Ingelân wurdt noch wol weefd
mei goed katoen foar ’t skrale silen
sa’t it west hat mei fol túch of reefd,
it holle seil hat it ferspile.

De SKS wol goede rie,
is mei ien lapke net oertsjûge,
TNO út Delft sil teste, wie
al earder foar advys útnoege.

Yn Fryslân sjogge skippers nei
de beam oft dêr ek katten sitte,
want it nije túch fan hjoed de dei
kin raar it skûtsje hingje litte.

De skûtsjes ha in eigen liif
lykas de skepper ’t wollen hat:
natuerlik, net te slop en net te stiif,
krekt sa’t it wêze moat.

Mar dochs, it is fansels de keunst
om flugger as in oar te gean,
want wa’t de wedstriid wint, dy krijt de geunst,
it liif moat yn de klean.

De klean gean tsjin de skepping yn
en dogge ôfbrek oan it liif,
de faasjegoarre makket dôf en blyn,
de sport stiet yn de kiif.

Sa moat kontrôle lykwicht jaan,
wol faasje, mar gjin skûtsjedoop,
’t is mei in linich liif grif wol te dwaan,
gjin skip giet op ‘e loop.