Posted by admin

Hy naam har mei
it nachtlik libben yn,
in flugge stap
dy’t op in dûnsjen like;
hy wist de wei
en sprong dy suver blyn,
besloech it mei in grap,
is efkes fan har wike.

Doe kaam de dei
mei ’t earste suchtsje wyn,
it gie net rap
sa die dy moarn wol bliken.

De hoeder brocht dyselde dei
de keppel nei it hege grien,
beleanning foar de blauwe plicht
of wat hy ek wol nachtwurk neamt,
mar ien skiep socht in eigen wei,
is nei de reade oarde gien,
seach efkes in hiel oar gesicht
en gie foar ’t earst yn ’t libben frjemd.

It wie it folk fan kwizekwânsje
mei in eptich, adellik aksint,
dat delseach op wa’t stint
om frettende te bliuwen,
libjend op it rântsje.

De eale jonkers bouden nêsten,
makken ’t froufolk foar it brieden klear,
bestrieken flerk en fear
om yn de pronk te bliuwen
as de alderbêsten.

Gjin noed om ’t jongfolk grut te bringen,
want de tafel ûnder har wie klear,
se giene deroer gear
om yn de loft te bliuwen,
sterk yn ’t ûnderlinge.

De krisis kaam mei minne tiden,
’t fjild lei keal derby, ’t feest foar de boer
wie foar de eallju soer,
gjin krêft om heech te bliuwen,
dei om del te gliden.