Posted by admin

De moarntiid docht it sûnder lûd,
mar ropt wol âlde bylden op
lykas de foto’s mei twa tinten:
in laden skip fan kop
oant kont yn sinnegloed.

It beaken stiet foar hjir begjint
de rûte nei it deistich brea
en sneins in bôle mei tsien krinten;
in bealgjen oant de dea
it fan it libben wint.

En no’t de sinne heger riist,
de himel liket sûnder wolk,
fertelt de float oer amper rinte
foar hjerst- en winterfolk,
wat op resesje wiist.

It is gjin keunst om mei wat trapen
del te heljen hurd beton en stiel,
in sterk gefoel wurdt dan it diel
fan wa’t by nacht komt op ‘e lapen.

Hoe keunstich kinne stekken falle
lykas bloeide stiel út ierde op,
fergetten is de skreau en skop,
ekspresje sa’t ek keunstners wolle.

It is gjin keunst om op te bloeien
nei in simmer dweiltrochwiet,
de koekoek ropt syn wollich liet:
de multykeunst sil altyd boeie.