Posted by admin

Sa docht him foar ’t ferskaat yn Earnewâld,
in doarp mei in ferline
gleon fan striid, as iis sa kâld,
it kin dy twa ferbine.

Sa sylt it grutte tusken bosk en Prins,
te lyts om te lavearjen.
Keart de wâl it skip? Sa’n grins
wurdt winters net wurdearre.

Se steane yn de kjeld op fêste grûn,
gjin skos kin ’t stiel skansearje,
reuzen oan it droege bûn
is dochs in bytsje stjerre.

Mar sjoch, in fyftich meter fierderop
belibje bern de wille
fan it riden, top of flop,
en sûnder striid of rille.

Kin de loft noch blauwer wêze,
wolken  witer as dy boppe see?
De palmen rûzje fan ferwachting:
as it barre sil op ’t selde stee,
is op ‘e kade net te lêzen.

Lit toeristen hjoed mar sizze
wêr’t it middelpunt is fan de wrald,
sy cruise lúks nei elke wynstreek,
’t leafst nei ’t westen, net te hjit of kâld,
sy kinne ’t sizze wylst se lizze.

Foar’t se komme yn it easten,
jouwe skiere wolken wite snie
en rûzje tûken fol ferwachting:
einlings winterwaar, dus ta de die,
want alve stêden ha it measte!