Posted by admin

Wat stil leit, hat neat helle,
bringt gjin fangst fan see nei wâl,
’t bliuwt stil, wat ha se te fertellen?

As ’t lân bout stielhurd yn it grut,
de steven riist heech boppe see,
slacht weagen spattend stikken,
dan ferfart it skip fan stee nei stee,
it meartal hat it grutste nut.

Wat leech is, kin neat biede,
bringt de krisis weach op weach,
it wachtsjen is op better tiden.

Elia hat de fierte sjoen,
it sulver op ‘e blauwe see,
hy wol de kust berikke
mei in mieltsje fisk, foar him okay,
’t ferhaal is as in fizioen.

Sawat in ieu al ha se ’t waar trochstien,
de fûle kjeld en ek de hjitte sinne:
kromme beam en wenninkje fan stien,
wat soe har no noch reitsje kinne?

De keale tûken stompe yn de loft,
gjin inkeld doel hjoed om de striid te winnen,
’t folle libben duorret noch in skoft,
dêr geane jierren faaks oerhinne.

En binnen ha de earmen grif ek slein
út argewaasje of om ’t libben hinne,
hoeden ha se ’t yn de widze lein,
mar ’t oare lieten se dan rinne.

Wat harren rekket, is it nearzich lot
fan stompkes sa’t se foar de riken binne,
hoe lang noch wenje yn sa’n krot,
’t wurdt tiid om mei in lot te winnen.

Dan stappe se oan board, begjint de reis
oer oseaan en seeën nei Bonaire
en Hawaï, jierren ûnderweis,
oerdei de sinne, nachts de stjerren.