Posted by admin

Kreunend joech de beam de geast
en lei doe stram en stil derhinne,
ree foar ’t brekken fan de lea:
de tûken kreaken ’t alderearst,
úteinlik bleau allinne
’t stobbestik foar dea.

Om de stobbe briek de grûn
en sjoch hoe’t riisde dat mystearje
dêr’t gjinien fan koe de taal,
mar wol wat waard der swijend jûn,
it pears om him te earjen
foar syn rûsferhaal.

De kop ferskûle yn de fearren
en wat dreame op ien poat,
dat dogge de flamingo’s,
want gjinien komt yn dat oard
en sil har heal bestean bedjerre.

Dêr stiet yn hear en fear de reager
mei twa poaten op in peal
en skerp it each op auto’s,
yn de stêd kin it net heal,
dêr is it foar ’t bestean wat dreger.