Posted by admin

Hij trok zich ’t lot van mensen aan,
was sterk magnetisch voor de zwakken,
liet geen zwerver zonder bijstand gaan,
kwam op voor wie Moraal wou pakken.

Het uitgaansleven trok hem niet,
toch ging hij met zijn volk de kroegen
in, vol wind van alcohol en wiet,
kwam op voor wie de vollen sloegen.

Hij liep die nacht zelf klappen op
van wel twintig lege hoofden,
draaiend dol en bijstand op zijn kop,
hoewel Moraal hem hulp beloofde.

De storm stak elke nacht weer op
en zwiepte uit het onbewuste
met metaal en dodelijke schop,
’t magnetisch veld liet hem niet rusten.

* Schilderij ‘The magnetic storm’

Hij heeft de mijter opgezet
en steekt de punt de wolken in
op zoek naar God en zijn gebod,
opdat hij ’t Al zou weten,
vrij vertaald in heiligheid en wet,
voor leken op de neus de pin,
wat is nu eenmaal ’t kinderlot;
het kind geboren, zegt het voort,
voor priester, in de toekomst meer,
een schare voor de reguliere macht,
op ’t kardinale rood gezeten,
rustig eerst, maar onder ’t gordelkoord
krioelt de slang, bedekt nog, keer op keer,
terwijl hij op zijn prooi verlangend wacht;
toekomstig lot, volwassen, grijs,
verzwijgend tot het koord eens breekt,
aanschouw het klerikale naakt:
de slang, nog nauwelijks te meten,
geeft zijn geheim als laatste prijs,
omdat het in het kerkvlees steekt,
en ’t zelfs de bisschop raakt:
‘Ik heb het niet geweten.’