Posted by admin

Se kleurje altyd grien fan boppen
yn de waarmte fan ’t klimaat
dêr’t minsken brún fan wurde,
drinkend yn it koele skaad,
drok yn petear mei hjitte koppen.

Heech steane se op grize stelten
yn it lije sâlte wiet,
it minskdom imitearjend,
dat it leafst op stelten stiet,
in hekel hat oan de bedelte.

Hjoed skaaie tûken nei it wite
yn de kjeld fan ús klimaat
dêr’t minsken hjit fan wurde
mei har alvestêdepraat…
dit fjoer lit moarn it iis wer slite.

It folk sjocht like donker nei
de gaos fan de wintertiid,
de depressive weemoed,
wat de hjerst foarsei.

Mar wat wie earst sa read as bloed,
feroaret stadichoan yn goud,
dat blinkt troch alles hinne
as in iere groet.

Hoewol’t it reid it net fertrout,
stiet as in peal al boppe ’t wiet
dy iene sulverreager,
libben ûnder ’t goud.