Posted by admin

Ik ben in ’t wit gestoken
door mijn afkomst, Adams paradijs,
en heb hem aangevoeld,
wij zongen op dezelfde wijs,
maar later moest ik voor hem koken.

Kom, Eva, huid en haren
zijn niet nodig in mijn koninkrijk,
jij zult door mij een glanskind baren.

Ik bracht op aarde leven
buiten ’t paradijs, ’t viel zwaar
met bloed en eerste kreet,
een zachte huid en ook al haar,
maar ik moest hem mijn borsten geven.

Kom, Eva, laat de borsten
ondergaan de werking van de glans
die afstraalt van het brein van vorsten.

Als ik dan toch moet komen,
laat mij dan dansen zoals Eva’s doen,
meenemend hun gevoel,
ik geef de glans met huid en zoen,
de toekomst kan niet zonder dromen.

Schilderij ‘The seed’

Wat reikte gotisch naar de hemel
of vloog op vleugels van de wierookwalm
bleef overeind als steenreliek,
bezocht door dolende toeristen,
die slechts nog weten van de galm
van klok en klepel, zie de basiliek.

Wie reikt nog naar de hemelboden
van beeld en woord die leiden tot het heil
van engelvleugels na de dood?
Versteend zijn blote prierstervoeten,
voor kenners in platvloerse stijl,
voor lieve kleintjes zijn de tenen groot.

Wat is ’t bereik van witte vleugels,
verlichtend in de verste hoek het rag
van spin en wat nog hangen bleef?
De duif vliegt op van stenen tenen,
de Geest spreekt van een nieuwe dag
voor ieder die om lieve kleintjes geeft.

Schilderij ‘Basilica’