Posted by admin

De tijd stroomt langzaam door
en leeg raakt snel het glas,
ik ga er voluit voor,
maar niet zoals ik was.

Ik heb de broek al aan,
gestreept en niet egaal,
verlaat het sleurbestaan,
mijn keus is abnormaal.

Twee happen uit het brood,
de kurk nog op de fles,
de tijd drijft mij in nood
naar nog een steek of zes.

Daar komt de blaaskapel
met storm en vaandelzwaai,
de noodzaak van het spel
jaagt mij tot: ‘Steek en naai!’

De puntenmuts is klaar
voor mij als harlekijn
met ongepast gebaar,
zo zal ik voortaan zijn.

Ik speel nu tijdloos mee
met wie ook leegt het glas,
laverend over zee
en voor de wind door gras.

* Schilderij ‘Self portrait sewing a harlequin hat’

De menstijd is een kathedraal,
gewijd aan de geliefde maagd,
de hoop op voortgaand leven,
zoals het elke vrouw behaagt,
maar slechts een deel van het verhaal.

Ik zag mijzelf in vogelvlucht,
geschapen op de zesde dag,
geworpen in het leven,
ik vloog met vaart en schaterlach,
de ruimte schalde van ’t gerucht.

Ik zag mij liggen op de vloer,
gevallen vrouw uit het bestaan,
de linkerarm geheven,
geen kracht meer om omhoog te gaan,
zo tussen hoer en ouwe moer.

Ik zag mij staan als oude vrouw,
in ’t paars met nog een vleugelwens,
vasthoudend aan het leven,
ik kwam steeds dichter bij de grens,
wat ik, in vogelvlucht, niet wou.

* Schilderij ‘Metamorphosis’