Posted by admin

De rest leit foar it gripen
op ‘e rêch fan ponymaat,
want oparbeidzje yn de haast
fan ’t is safier leit yn de aard
fan ’t bistke as de frou al raast,
dat wolkom is dan elke stipe.

Sy is in hiel oar type
mei twa berntsjes achter har,
klimt nea in pony op ‘e rêch
en plôket, dat is har te bar,
sy wie allinnich oan de lêch
en siet net mei har man opskipe.

In fingerwizing tsjin de blauwe loft:
wol sjen nei libbensrin
en sa’t ik no noch bin,
lit my hjir stean foar ’t lêste skoft.

It wurke goed, it gie foar wis omheech
en op ‘e breedte ta,
it libben woe ’t sa ha,
mar oan de ein ferrûn it dreech.

De bêste maat waard doe de bûnte spjocht,
dy’t hakke nei syn aard
en sette op ‘e kaart
wêr’t libbensnocht al lang om socht.

In iepen keunstwurk tsjin de blauwe loft:
wol sjen nei de struktuer
en kleur fan de natuer,
de keunstner wurke hjir in skoft.