Posted by admin

Gjin stopljocht kin him keare,
want it hertsein stiet op read,
dat wachtsjen liedt ta neat
oars as de dea de eare.

Gjin wjukslach is tefolle
of te min, sa is syn styl,
de hertslach is stabyl,
de druk is fan de holle.

Ien wjukslach wie tefolle
foar de flecht sa ticht by ’t rút,
doe wie syn jubel út
dy’t troch de maitiid rôle.

De blommen ha him eare
foar ’t opteine libbenssein;
by sinnich waar of rein,
hy wie mar net te kearen.

In frjemd tafriel sa foar de mêst,
want skiep en wetter strike net,
de rok rint samar fol;
in skipper hat gjin hoederspet,
hy spilet leafst syn eigen rol.

Mar as men efkes better sjocht,
dan rint in laam der meters út
as wied er mem ta lêst;
de molke komt net yn syn snút,
hy swalket, gjin gerak en rêst.

De namme jout it byld de sin
dy’t earst noch ûnder wetter wie:
it wouterke besocht
om oan te sluten, mar yndie:
sa’n lytse boeier is fertocht.