Posted by admin

De lytse blaukop fleach ik fluch mei op,
ynienen skeat hy foar my út,
mei him gie ’t op en del,
it wie in fraksje fan in tel,
doe klapte hy tsjin ’t achterrút.

Dêrachter stoarre him myn keamer oan,
wat koe ik oan de neiklap dwaan?
Fan binnen skrynde it
gefoel… myn fleanen hie gjin nut…
koe lytse blaukop my ferjaan?

Hy siet in skoft ferwezen op it hout
dat bûten tsjinst die as de sit
foar lju fan frisse lucht;
ynienen fleach er op myn sucht
en liet my achter yn it swit.

De mem hat oan de wurkersklean
en draait har oeren nacht en dei yn ’t rûn,
de soarch foar fiif bern tagelyk,
it aard hat har oan ’t neiteam bûn,
har berntsjes binne ’t libbenslean.

It hege hearskip sjocht it oan
en fynt de rûnte neat, sa stiet hy dêr
it lân te skôgjen yn swart-wyt,
gjin mantelsoargen, solitêr
fertsjinnet hy mei ryk fertoan.

It is de kleur dy’t al wat seit
fan arrogânsje of it oare aard:
is ’t libben net in aardichheid?